Basia z Włocławka słusznie zauważyła, że ten i kolejny rok są poświęcone Duchowi Świętemu. Poprosiła, bym napisała o Duchu, który jest Radością i który nas nią zaraża.

Na początek uświadom sobie, że Duch Święty to OSOBA. Nie żaden duszek, nie gołąbek. Wczoraj późnym wieczorem, tuż po dodaniu tego posta, doszłam do wniosku, że kompletnie nie potrafię wyobrazić sobie Ducha Bożego! Prosiłam więc usilnie, aby pozwolił mi zobaczyć kim On właściwie jest? Po długiej modlitwie, potrafiłam odczuć potęgę osoby Ducha Świętego. To Ktoś bardzo mężny i budzący szacunek. To Ktoś, kogo widząc, padasz przed Nim na twarz z bojaźni. Ale jednocześnie to Ktoś taki, kto podając ci rękę w geście pragnienia poprowadzenia cię przez życie, jest delikatny, pełen czułości i wprawia cię w dobry humor. Duch Święty jest takim gigantem, że jednym tylko spojrzeniem rozbroiłby najbardziej zatwardziałego grzesznika, a jednocześnie to Ktoś tak subtelny, że nigdy nie okaże w ten sposób swej siły. To poznanie bardzo długo nie pozwalało mi wczoraj zasnąć. Bądź uwielbiony, Duchu Święty!

Gdy we wtorek odmawiałam różaniec, to do głębi poruszyło mnie zdanie: „Anioł Pański zwiastował Pannie Maryi i poczęła z Ducha Świętego”. To kolejna prawda, o której nie można zapomnieć. Maryja przybliża nam sekret, dzięki któremu Duch Święty może wejść w nasze życie w fenomenalny sposób. Duch Święty wkracza do akcji poprzez twoje posłuszeństwo (Łk  1,35)! O tym sekrecie mówią nam również Dzieje Apostolskie, gdzie czytamy, że Bóg udzielił Ducha tym, którzy są Mu posłuszni (Dz 5,32). Gdy jesteśmy zorientowani na działanie z Bogiem, to bardzo szybko doświadczymy Jego Ducha, który zostawi nam w życiu swoje znaki: „miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie” (Ga 5,22-23); mądrość, rozum, radę, męstwo, wiedzę czy bojaźń Pańską (Iz 11,2); oraz: umiejętność, wiarę, dar uzdrawiania, czynienia cudów, proroctwa i wiele innych (1 Kor 12, 8 -11).

Św. Paweł mówi, że „Królestwo Boże to nie sprawa tego, co się je i pije, ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym” (Rz 14,17). Po tym poznamy to, co Boże, że będzie w tym pokój, sprawiedliwość i… radość. Radość Ducha to taki dar i owoc, który niezwykle mnie zachwyca i zachęca do badania. Wiele razy doświadczyłam daru radości, zwłaszcza podczas modlitwy i modlitwy wstawienniczej. Myśląc o radości, jako o darze, objawia się ona u mnie albo w subtelnym uśmiechu albo też w pięknym roześmianiu do łez (dosłownie jakbyś dopiero co usłyszał zabawny kawał czy obejrzał dobrą komedię). Jest to niezwykły dar z tego względu, że pozwala przyjąć ci nawet najtrudniejszą prawdę w taki sposób, że się nie oskarżasz, nie oceniasz siebie i innych, nie masz żalu, ani poczucia winy, ale z łatwością i podniesioną głową pragniesz naprawy i zmian.

Jak już pisałam w książce, radość Ducha Świętego ma w sobie Jego potężną moc, iż m.in:

-przemienia (sytuacje/ ludzkie serca, umysł)

-naprawia (relacje/ pociąga do jedności i zgody)

-rozprzestrzenia się na innych (po prostu zaraża)

-podnosi opuszczoną głowę przez wzgląd na to, że wzrasta pewność siebie

-napełnia odwagą do zmierzenia się z trudnościami i pomaga ci osiągnąć to, co wcześniej wydawało się niemożliwe

-zapełnia pustkę i satysfakcjonuje

„Milionerem jest człowiek mający dar radości. Radość zaraża jak trąd” - świetnie ujął to ktoś w komentarzu pod filmikiem, w którym mówiłam o radości. No i dokładnie tak jest! Maryja miała właśnie taką charyzmatyczną radość Ducha, która zarażała innych. Gdy więc poszła do Elżbiety, to wypowiedziała tylko pozdrowienie, a  w tym momencie Duch Święty napełnił innych radością - Elżbietę i jej dzieciątko (Łk 1,44).

Zauważam, że w każdej sferze życia (modlitewnej, towarzyskiej, wspólnotowej, małżeńskiej, zawodowej, czasu wolnego itp.), w której brakuje Ducha Świętego, rozpoczyna się umieranie tej sfery, jej mizerność i wypełnienie smutkiem. Moim papierkiem lakmusowym tego, czy idę we właściwą stronę, czy idę razem z Duchem Świętym, jest właśnie odpowiedź na pytanie: czy mam w sobie radość? Bedąc blisko Ducha Świętego, nie sposób bowiem nie czuć pokoju, radości czy nie mieć Jego męstwa. Mówiąc o radości, jako owocu, mam na myśli przede wszystkim radość wewnętrzną, która nieodłącznie wiąże się też z pokojem serca. I zauważam to niezmiennie od 7 lat, że gdy tylko odwracam głowę od chodzenia w Duchu i z Duchem Świętym, wówczas mijam się z radością.

Uważam, że zbyt często określamy smutne doświadczenia - „próbami”. „Próba” zakłada bowiem coś zesłanego od Boga; coś, w czym nie ma naszej winy. Natomiast z moich kilkuletnich obserwacji wnioskuję, że znaczna część tych „prób”, to po prostu moje nieposłuszeństwo czy ociąganie się z wypełnieniem pomysłów Ducha Świętego. Często, uciekając od Bożych wskazówek, nie odnajdziemy spokoju i radości. Pisałam też o tym przy okazji omawiania tematu Jonasza. Zawsze, gdy wymiguję się od obowiązków; zawsze, gdy skłaniam się ku lenistwu; zawsze, gdy idę na „łatwiznę”; zawsze, gdy robię to, do czego nie zostałam powołana na świat; zawsze, gdy dyskredytuję innych; zawsze, gdy narzekam; zawsze, gdy zaniedbuję analizę tego, co robiłam i mówiłam; zawsze, gdy nie wykonuję tego, co mnie przeraża swoją trudnością, a co wiem, że jest właściwe i konieczne; zawsze, gdy luzuję spotkanie z Panem; zawsze, gdy wygrywa rutyniarstwo, to zawsze wtedy skąpo u mnie w znaki Ducha!

Może zastanawiasz się dlaczego nie doświadczasz radości lub cierpliwości, albo brak ci męstwa lub nie odkrywasz charyzmatów? Potrzebujesz odpowiedzieć sobie na pytanie: czy jesteś posłuszny Duchowi Bożemu? Czy masz silne przekonanie (1 Tes 1,5), że coś powinieneś zrobić, ale z lęku lub lenistwa ociągasz się? Czy rozważasz pojawiające się na modlitwie czy Adoracji myśli? Jak odpowiadasz na powtarzające się okazje do zrobieniu kroku w daną stronę? Co zrobiłeś z frazą z Biblii, która ostatnio cię zachwyciła? Analizujesz to, co sugerują ci inni czy natychmiast to odrzucasz twierdząc, że wiesz lepiej? Możesz całe życie robić miliony rzeczy, ale te miliony rzeczy mogą nigdy nie spowodować potężnej interwencji Bożej. Możesz natomiast odpowiedzieć na jeden, najbardziej zabawny pomysł Ducha, aby On wkroczy do akcji tak, że wszyscy będą zdumieni.

Tylko Duch Święty może nas nauczyć tego, co Jezus pragnie nam przypomnieć. Pamiętasz jak nasz Zbawiciel mówił: „To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna” (J 15,11)? Zatem Duch Prawdy przychodzi po to, aby nas wszystkiego nauczyć i przypomnieć nam, co mówił Jezus (J 14,26). Po to właśnie, aby po wprowadzeniu tej nauki w życie, radość Pana mogła być w nas i to w pełni!

Basia opowiedziała mi jak pewien kapłan powiedział jej, że jeśli sobie nie radzi, jeśli ma cokolwiek trudnego w życiu, to niech wzywa Ducha Świętego. Takie to oczywiste, ale na mnie to mocno podziałało. Kochani, prośmy Ducha Świętego, aby pokazał nam, na nasz sposób, Kim jest? Wówczas nasze nabożeństwa do Ducha będą rozpalone zachwytem i miłością! Módlmy się do Niego czy to litanią, czy aktem strzelistym, czy śpiewem, czy własnymi słowami. Prośmy o Parakleta – Ducha Pocieszyciela, Obrońcę, Orędownika, Wspomożyciela, by przeszedł do nas i mówił nam swoje rady, aby móc pójść po Jego śladach. A wtedy nasza radość będzie pełna.

Chętnie przeczytam w komentarzach w jaki sposób Duch Święty was prowadzi? Czy doświadczyliście Jego interwencji? Czy macie ulubione modlitwy? Jak się komunikujecie z Duchem Pana?

Niech was spotka wiele radości!